کد مطلب:289089 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:215
ابن خلدون
هیچ كس از سنّی و شیعه، منكر این نیست كه موضوع حضرت مهدی (عج) موضوعی است كه پیامبر از آن خبر داده و اوست كه پرچم اسلام را در روی كره ی زمین افراشته می كند و عدالت، سرتاسر جهان را فرا می گیرد.
تنها «ابن خلدون» («ابوزید عبدالرحمن بن محمّد» معروف به «ابن خلدون» از بزرگان و حكما و مورّخان معروف (متولد 732 هـ.ق در تونس و متوّفی 806 یا 808 هـ.ق) است. كتاب تاریخ او موسوم به كتاب «العبر و دیوان المبتداء و الخبر فی ایام العرب و العجم و البربر» معروف است. (فرهنگ فارسی معین، ج 5، ص 83)) است كه در مقدّمه ی تاریخ خود، احادیث مربوط به امام زمان (عج) را با حدیث بی اساس و مجعولی كه می گوید:
«لامَهْدی اِلاّ عیسی بْنِ مَرْیَم: مهدی جز حضرت عیسی بن مریم نیست».
مورد ایراد قرار می دهد.
چون در عصر «ابن خلدون» نظر به شرایط خاصّی كه در جهان اسلام پیش آمده و تب مهدی پرستی بالا گرفته بود، افراد فرصت طلب برای پیشبرد اهداف خود از عنوان مهدی موعود استفاده می كردند. لذا «ابن خلدون» به خاطر سوء استفاده از این حقیقت، به خود عقیده نیز، بی اعتقاد شده و در صحّت احادیث شبهه كرده است.
او فصلی از كتاب خود، بالغ بر 20 صفحه را به بحث درباره ی مهدویّت و انتظار مردم درباره ی منجی موعود، اختصاص داده است. وی به نقل و نقد احادیث سی و شش گانه ای كه بزرگان علم و حدیث آنها را درباره ی ظهور حضرت مهدی (عج) یادآور شده اند، پرداخته است. البتّه او به شهرت این احادیث اعتراف كرده است و انگیزه ی مخالفت او، با این احادیث تعصّبهای خاصّ مذهبی و پاره ای از مصلحت اندیشیهای بی دلیل است.
برخی گفته اند؛ تحلیل سیاسی از مقدّمه ی او گویای این است كه انكار او جنبه ی سیاسی دارد، زیرا در برابر فاطمیین كه ادّعای مهدویّت كرده بودند، او هم انكار مهدویّت نموده است. امّا بزرگان، پیشوایان و دانشمندان اسلام گفتار او را ردّ كرده اند. بخصوص «ابن عبدالمؤمن» كه كتاب ویژه ای نوشته و سی سال قبل در شرق و غرب انتشار یافته است. («آخرین امید»، ص 198، 203 و 229 - زندگانی 14 معصوم (ع)، ص 175)
رجوع شود به واژه: احمد امین مصری
تنها «ابن خلدون» («ابوزید عبدالرحمن بن محمّد» معروف به «ابن خلدون» از بزرگان و حكما و مورّخان معروف (متولد 732 هـ.ق در تونس و متوّفی 806 یا 808 هـ.ق) است. كتاب تاریخ او موسوم به كتاب «العبر و دیوان المبتداء و الخبر فی ایام العرب و العجم و البربر» معروف است. (فرهنگ فارسی معین، ج 5، ص 83)) است كه در مقدّمه ی تاریخ خود، احادیث مربوط به امام زمان (عج) را با حدیث بی اساس و مجعولی كه می گوید:
«لامَهْدی اِلاّ عیسی بْنِ مَرْیَم: مهدی جز حضرت عیسی بن مریم نیست».
مورد ایراد قرار می دهد.
چون در عصر «ابن خلدون» نظر به شرایط خاصّی كه در جهان اسلام پیش آمده و تب مهدی پرستی بالا گرفته بود، افراد فرصت طلب برای پیشبرد اهداف خود از عنوان مهدی موعود استفاده می كردند. لذا «ابن خلدون» به خاطر سوء استفاده از این حقیقت، به خود عقیده نیز، بی اعتقاد شده و در صحّت احادیث شبهه كرده است.
او فصلی از كتاب خود، بالغ بر 20 صفحه را به بحث درباره ی مهدویّت و انتظار مردم درباره ی منجی موعود، اختصاص داده است. وی به نقل و نقد احادیث سی و شش گانه ای كه بزرگان علم و حدیث آنها را درباره ی ظهور حضرت مهدی (عج) یادآور شده اند، پرداخته است. البتّه او به شهرت این احادیث اعتراف كرده است و انگیزه ی مخالفت او، با این احادیث تعصّبهای خاصّ مذهبی و پاره ای از مصلحت اندیشیهای بی دلیل است.
برخی گفته اند؛ تحلیل سیاسی از مقدّمه ی او گویای این است كه انكار او جنبه ی سیاسی دارد، زیرا در برابر فاطمیین كه ادّعای مهدویّت كرده بودند، او هم انكار مهدویّت نموده است. امّا بزرگان، پیشوایان و دانشمندان اسلام گفتار او را ردّ كرده اند. بخصوص «ابن عبدالمؤمن» كه كتاب ویژه ای نوشته و سی سال قبل در شرق و غرب انتشار یافته است. («آخرین امید»، ص 198، 203 و 229 - زندگانی 14 معصوم (ع)، ص 175)
رجوع شود به واژه: احمد امین مصری